O nas

Początkowo tereny te należały do parafii w Serocku. Pierwszą drewnianą kaplicę zbudowano ok. 1665 r. dzięki fundacji J. Przedwojewskiej, W. Chrzanowskiego i S. Arcichowskiego, dziedziców okolicznych wiosek. Budowniczym i zarządcą kaplicy był ks. Marcin Limowicz, ówczesny proboszcz w Serocku. Prawdopodobnie z jego inicjatywy w kaplicy umieszczono obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, który niebawem stał się przedmiotem kultu i celem wielu pielgrzymek. 

Z dokumentu wizytacji kanonicznej przeprowadzonej 23 czerwca 1763 r. przez ks. Antoniego Gawłowskiego, kanonika pułtuskiego, wynika, że około 1740 r. w Popowie został zbudowany kościół drewniany pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny o rozmiarach 30 m x 11,5 m. Fundatorami jego byli: ks. Erazm Bogdański, proboszcz serocki, kanonik pułtuski oraz Gabriel Popowski, miejscowy dziedzic. Kościół został konsekrowany 29 maja 1743 r. przez sufragana płockiego bpa Marcina Załuskiego. Kościół ten przetrwał aż do 1906 r. i po wybudowaniu obecnej świątyni został rozebrany. Dzień dedykacji świątyni wyznaczono na uroczystość Trójcy Świętej. W 1763 r. miał on trzy ołtarze; w głównym znajdował się obraz MB Częstochowskiej, z koronami na głowach Maryi i Dzieciątka Jezus, które były ozdobione drogimi kamieniami. O istniejącym już kulcie obrazu Matki Boskiej świadczy 28 wot zawieszonych obok obrazu. Kościół należał do lokacji Tomasza Skarżyńskiego, dziedzica dóbr Popowo, który zobowiązał się troszczyć o stan materialny świątyni. 

Kościół popowski, jako filialny serocki, na początku XVIII w. otrzymał prawo do udzielania chrztu. Księgi metrykalne prowadzono od 1720 r. Choć ośrodek duszpasterski w Popowie od 1665 r. miał swoją kaplicę, a potem kapłana, kościół, sprzęty liturgiczne i księgi sakramentów, nie był jednak samodzielną parafią. Parafię w Popowie erygowano dopiero 7 maja 1764 r. 

Około 1780 r. wzmocniono konstrukcję kościoła. W 1781 r. dokonano lustracji miejscowej parafii i odnotowano istnienie już drewnianego kościoła na murowanej podmurówce. Na terenie wsi znaleziono wówczas grunt pod cmentarz. W parafii mieszkało 407 dorosłych osób i 112 dzieci. Na temat moralności parafian napisano: „Publicznie grzeszących i gorszących, i innych wyrażonych nie masz. Parafianów, ile można dozwala, z należytą pilnością naucza się”. 

Jak podaje dokument wizytacyjny z 1817 r., do kościoła popowskiego należały wówczas następujące wioski: Czarnowo, Kuligowo, Jackowo, Janki i Popowo. W II poł. XVIII w. opiekę nad kościołem powierzono proboszczom parafii Barcice. Kapelanów kościoła w Popowie utrzymywał miejscowy dziedzic. W 1817 r. kościół wymagał remontu: (…) podłoga z tarcic, lecz niedobra, gonty nad połową kościoła wcale pogniły, ściany dosyć dobre, podwaliny zaś już próchnieją znacznie. W kościele znajdowało się 10 ławek i kilka obrazów. Nie było organów, a jedynie pozytyw. W zakrystii znajdowała się srebrna monstrancja, częściowo pozłacana oraz srebrny kielich. Gruntowny remont świątyni przeprowadzono w początkach XIX w. W 1868 r. pokryto kościół blachą. 

Porządek nabożeństw w 1817 r. był następujący: „W każdą niedzielę i święto o siódmej godzinie dzwonią na nabożeństwo. Po przedzwonieniu śpiewa przy pozytywie organista godzinki. Po skończonych organista z ludem śpiewa różaniec. Po godzinie dziesiątej dzwonią na mszę świętą, w której bywa kazanie albo nauka podług Ewangelii. W święta uroczyste po godzinkach bywa jutrznia. Parafianie dosyć są powolni, bywają na nabożeństwie i skromnie w kościele świętym zachowują się. W 1817 r. do kościoła popowskiego należało 533 katolików. Na tym terenie zamieszkiwało również wielu innowierców: mężczyzn – 146, kobiet – 155, a także Żydów mężczyzn – 90, kobiet – 85”. 

W pobliżu kościoła znajdował się skromny szpital parafialny. Był to budynek drewniany, pokryty słomą, o jednej izbie, w którym mieszkało 3 ubogich, jeden mężczyzna i dwie kobiety. Żyli oni z jałmużny. W pobliżu znajdował się dom dla organisty i szkoła parafialna, w której czytać i pisać uczył organista. W szkole uczyło się 7 dzieci. 

W dziejach parafii, w czasach carskich, znaczącą rolę odegrał ks. prob. Leon Kołakowski, wybitny patriota i kaznodzieja, który będąc następnie proboszczem nurskim, za udział w powstaniu styczniowym został skazany na katorgę w Rosji, gdzie z powodu choroby i wycieńczenia zmarł. W kościele popowskim (i w Nurze) znajduje się jego tablica pamiątkowa. 

Na trwałe w dziejach parafii zaznaczył się swoim poświęceniem i pracą duszpasterską ks. Jan Krzyżewski, budowniczy obecnego kościoła, którego projektantem był znany i ceniony wówczas architekt Józef Dziekoński, który projektował m.in. kościoły: św. Floriana w Warszawie, Dzierżeninie, Pniewie i Długosiodle. Kościół w Popowie staraniem ks. J. Krzyżewskiego i parafian zbudowano w latach 1900- 1906. Konsekracji kościoła dokonał 29 kwietnia 1909 r. biskup płocki A.J. Nowowiejski. Kościół w Popowie jest świątynią murowaną w stylu neogotyckim, z wieżą na frontonie. We wnętrzu świątyni znajduje się ołtarz główny z obrazem MB Częstochowskiej, słynącym łaskami i otoczonym od 350 lat szczególnym kultem przez wiernych. W świątyni są także 2 boczne ołtarze barokowe z ok. 1740 r. Kościół został zbudowany, podobnie jak w Dzierżeninie i Pniewie, z cegły zakupionej w cegielni w Wierzbicy Karola Dłużewskiego, dziedzica Wierzbicy i Pobyłkowa. Do zabytków zalicza się także miejscową plebanię z około 1838 r. Jest to budynek murowany z cegły, parterowy, zbudowany na planie prostokąta. 

Na cmentarzu, który powstał w 1837 r., z inicjatywy miejscowego dziedzica, znajduje się murowana z cegły kaplica grobowa rodziny Skarżyńskich, pochodząca z 1848 roku. Po wybudowaniu nowego kościoła zmarli z rodziny Skarżyńskich zostali przeniesieni do katakumb pod kościołem. Miejsce wiecznego spoczynku na popowskim cmentarzu znaleźli dawni proboszczowie: ks. Stanisław Wrześniewski (+1948) i ks. Zdzisław Mączyński (+1988). 

Długoletnim duszpasterzem po II wojnie światowej w latach 1952-1981 był ks. Zdzisław Mączyński, który zebrał i przygotował do druku informacje dotyczące historii parafii. Pod koniec lat 80-tych XX w. świątynia wymagała pilnego remontu. Następnym proboszczem w 1981 r. w wieku 34 lat został ks. Józef Gawlik. Początek jego posługi był trudny, był to czas stanu wojennego. Mimo to organizował wraz z zaprzyjaźnionymi aktorami scen warszawskich liczne uroczystości patriotyczne, odpusty i loterie. Najważniejszym jednak zadaniem był remont świątyni. Czas naglił, kościołowi groziło zawalenie dachu. Dzięki pozyskaniu pieniędzy z różnych źródeł, w parafii i poza nią, przeprowadził w latach 1981-1987 gruntowny remont kościoła. Wymieniono więźbę dachową, położono nowy dach na kościele i wieżach, uzupełniono zniszczone cegły na elewacji świątyni, przebudowano kamienne schody, we wnętrzu kościoła zbito i położono nowe tynki na 1/3 powierzchni, wymieniono instalację elektryczną i nagłośnieniową, zakupiono żyrandole, wyremontowano organy, pomalowano wnętrze świątyni i wykonano szereg innych prac remontowych. 

W latach 1987-1997 proboszczem był ks. Henryk Winter, który podjął remont wieży. Zmagał się on z poważną chorobą. Zmarł nagle i został pochowany w swojej rodzinnej parafii w Pniewie. Od 1997 r. do 2007 r. proboszczem był ks. dr Cezary Siemiński, który m.in. przeprowadził kapitalny remont zabytkowej plebanii i założył dzwony elektryczne. W 2007 r. proboszczem został profesor Wyższego Seminarium Duchownego ks. dr Remigiusz Stacherski, którego dziełem jest: budowa boiska parafialnego dla dzieci i młodzieży, ufundowanie ławek w kościele, konserwacja dwóch barokowych ołtarzy i krypty grobowej rodziny Skarżyńskich, oświetlenie zewnętrzne kościoła, konserwacja Obrazu Matki Bożej Popowskiej z XVII w., remont elewacji wieży kościelnej, remont ogrodzenia cmentarza, instalacja w ławach ogrzewania podłogowego w nawie głównej i wiele cennych inicjatyw duszpasterskich. 

W okresie po II wojnie światowej proboszczami popowskimi byli: ks. Stanisław Wrześniewski (1946- 1949), ks. Stanisław Zając (1949), ks. Józef Orłowski (1949-1952), ks. Zdzisław Mączyński (1952–1981), ks. Józef Gawlik (1981- 1987), ks. Henryk Winter (1987–1997), ks. Cezary Siemiński (1997–2007). Od 2007 roku proboszczem jest ks. Remigiusz Stacherski. 

Aktualnie do parafii przynależą następujące miejscowości z terenu Gminy Somianka: Popowo Kościelne, Popowo Parcele, Popowo Letnisko, Janki, Jackowo Dolne, Jackowo Górne, Henrysin, Wielęcin, Huta Podgórna. Na terenie Gminy Serock leżą: Gąsiorowo, Łacha, Nowa Wieś, Kania Nowa, Kania Polska. Łącznie na terenie parafii zameldowanych jest ponad 1900 osób. Na terenie parafii znajdują się dwa punkty duszpasterskie gdzie sprawowana jest systematycznie Eucharystia: w sali OSP w Gąsiorowie i w Zakładzie Karnym w Popowie. Do kościoła popowskiego w okresie letnim uczęszczają licznie odpoczywający tu mieszkańcy Warszawy i okolic.

Ostatnie lata w Popowie, to czas wielkich jubileuszy; w 2014 r. obchodzono 250 lat istnienia parafii (1764-2014), a w roku 2015 przypadało 350-lecie kultu Matki Bożej Popowskiej. Podczas głównych uroczystości jubileuszowych 23 sierpnia 2015 r. biskup płocki Piotr Libera, ustanowił w Popowie Diecezjalne Sanktuarium Matki nadziei, a przewodniczący liturgii arcybiskup metropolita częstochowski Wacław Depo i biskup Roman Marcinkowski ukoronowali wizerunek papieską Koroną Wdzięczności. Podczas Nadzwyczajnego Jubileuszu Miłosierdzia w 2015 r. kościół w Popowie otrzymał od biskupa płockiego przywilej Świątyni Miłosierdzia. W 2025 roku, zgodnie z wolą papieża Franciszka, w sanktuarium w Popowie wierni mogli otrzymywać łaskę odpustu zupełnego podczas Jubileuszowego Roku nadziei i ze względu na 950-lecie utworzenia Diecezji Płockiej. Ks. Dariusz Kisiel Ks. Remigiusz Stacherski